Der wenje op dit stuit fjouwer hoarnûlen (ransuilen) yn Eastermar. Oerdeis hawwe sy harren ferskûle yn in grutte beam, foar it each eins net te sjen. Nachts binne de fûgels achter mûzen oan. It is net dúdlik of it hjir om twa pearkes giet of net. De lokaasje van de fûgels is yn oerlis mei de eigner fan de beam 'geheim' om de bisten sa min mooglik te steuren.

It kin best wêze dat yn it foarjier der úteinsetten wurdt mei it meitsjen fan in nêst. Wannear dat barre sil is it gau dien mei it 'geheim' wêzen fan de lokaasje. It skynt dat de jongen aardich herje meitsje neffens dizze omskriuwing:

Ransuilen zijn bijzonder onopvallend en worden dan ook zelden gezien. Des te groter is de verwondering wanneer men een roestplaats ontdekt waarin meerdere uilen bij elkaar de dag doorbrengen (roesten), in gestrekte houding een boomstam imiterend. Het geluid van de ransuil is al bijna even onopvallend. Het geluid van net uitgevlogen jongen echter, kan late wandelaars of fietsers de stuipen op het lijf jagen. Het bestaat uit rauwe kreten en ijselijk geschreeuw. Onder de veren gaat een verbazingwekkend klein lichaam schuil. Een uil bestaat vooral uit veren, zo lijkt het. Toch blijkt de snavel een stuk groter te zijn dan het deel dat men kan zien uitsteken uit het gezichtsmasker. Net als veel andere vogelsoorten maken ransuilen braakballen, die alle onverteerbare delen van hun prooi het lichaam uitwerken voordat het spijsverteringskanaal erdoor verstopt raakt. Onder roestplaatsen kan soms een hele stapel van zulke harige ballen worden aangetroffen: voor onderzoekers een onschatbare bron van informatie over het menu van de uilen en daarmee ook over de muizen die in een bepaald gebied voorkomen.