Max Tailleur - Ik lach om niet te huilen

'Bram komt bij de dokter om z’n urine te laten controleren. ‘U rookt veel? Dat zie ik aan de donkere wolkjes erin. En u drinkt ook te veel, zie ik aan de roze stipjes. En u woont hier niet ver vandaan.’ ‘Tjonge, dokter, kunt u dát ook zien?’ ‘Nee, dat voel ik, het is nog warm!’

Danny van Zuijlen en Danielle Schel van het Nederlands Komedie Theater waren op 15 december in Theater Meerzigt om het tragische levensverhaal van Max Tailleur (1909- 1990) te vertellen. Een voorstelling die helemaal tot z’n recht kwam door de intieme kleinschaligheid van de locatie, met minimale accessoires en het publiek - als in een soort café chantant – erbovenop. Het verhaal is opgehangen aan een talentenjacht waarin een opvolger voor de vermaarde Max Tailleur wordt gezocht. Dat Max uiteindelijk onnavolgbaar blijkt zal niemand verbazen. Op een documentaireachtige wijze, gelardeerd met originele geluidsopnamen, krijgt het publiek de tragiek te horen van een joods echtpaar dat als enige van de familie de oorlog overleeft. Max ‘verwerkt’ deze tragedie door te (laten) lachen, een wijze die hem door andere overlevenden niet in dank wordt afgenomen: hij zou dansen op het graf van vermoorde joden. Fien, Max’ vrouw, vat die mening treffend samen: ‘De echte joodse humor, de ‘witz’, bestaat na de oorlog niet meer. Aus witz.’

Sam en Moos komen in 1945 in Amsterdam een goede kennis tegen: ‘Dus, jullie zijn er nog! Hoe is dat mogelijk? Sam: ‘We stonden in Auschwitz in de rij en toen waren de gasmuntjes op…’
Soms doet huilen zich als lachen voor.